NE DOĞRU ZAMAN NE DOĞRU İNSAN
Bi garip şanssızlık furyası geçiyor ömrümden,
Suretin giremiyor düşlerimle arama,
Maskelerden azade ufak bir dünya kurmuştum kendime,
Oysa düştüm maskelerden ibaret bir dünyaya.
En büyük hezimet ne istediğini bilmeyen birinin gözlerinde ne istediğini aramakmış !
İnsan en çok yapmam dediği yerden sınanırmış.
Olmaz dediği olurmuş.
Ve günün sonunda yüreğinin mahalline geri dönermiş,
Dönüp dolaşıp kaçtığı yerde bulurmuş kendini.
Gömünce kalbine insan tüm kırıklıkları
Battığı yerden ruhu kanarmış
Sessiz çığlıklar,
Uykusuz geceler …
Biliyor musun sevgili !!
Benim bütün kahkahalarım kalabalıktır,
Gözyaşlarım ise yalnız ,kimsesiz ,sessiz ve sensiz…
Meczubun biri demişti takkesini atıp önüme;
‘’İnsanın başına gelebilecek en köyü şey kendisine iyi gelen kişiyi rahatsız ediyormuşsun gibi hissetmek ‘’
Oysa ki ‘’sevgili’’ kalbimin en mübah kimsesiydi…
Bütün mesele maşuk ile maşuka olabilmekti…
Talihsizlik bu ya; bizim payımıza mahbubun gözlerindeki karanlığa teslim olmak düştü.
Değil miydi ki Siyabend’in ilmek ilmek işlediği sevda hırkasını,
Xece çekmişti küçücük omuzlarına,
Dünyanın yükü ile birlikte.
Yüksünmedi Xece, Siyabend’den yana hiçbirşey den
Erin yiğitliği, herşeyi yaşamaya değerdi…
Gel gör ki şimdiler de aşk,
Bir zamanlar, cesaretle uzanmış ellerin,
“Kangren olmuş bir parmağının her gün artan sancısı gibi …”
“Bir hastane koridorunda kaybediyoruz kimliğimizi,
Aramak zor bulmak imkansız …“
Yetim bir çocuğun hüznünü gördüğüm günden beri bakışlarında,
Gölgesi olmak istedim, altında soluklanmak istediğin o çam ağacının ..
Her türlü fırtınadan koruyan kollayan,
Islandığın tüm yağmurlarda sinesini açan o gölge.
İşte tamda gölge olmak istedim varla yok arasında,
Günün sonunda annenin ak sütü gibi kokan umutlarla…
Adına aşk dediğin o deli bozuk his kavuşmazsan efsane oluverirmiş.
Kavuşmamak ne ki!
Kısa yaşadığımız bu dünyada,
Sevgilinin gözlerinde uzun uzun ölüyoruz biz.
Meze etmişiz saçlarımızın kokusunu,
Tenimizin kadifesini, ruhumuzun tınısını.
Şairler Şiirlerinde hür olmalı şimdi
Bu yazdığım mısralarda ki cürretim
Kalemimin bahşettiği hürriyetten sevgili.
Yoksa kadıncık yaralı yüreğinin sonsuz esiri..
Git desede tüm şiirler tüm şairler,
Sen gitme sevgili …
KADINCIK
