Bismillahirrahmanirrahim
Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla
Çoğu Yazıda dikkatimi çeken bir şey var.
Yazıya giriş aynen şu şekilde;'Lütfen sonuna kadar okuyun'. Yazının hemen kesilip atılmaması için ricada bulunuluyor.
Demek ki bizler o kadar okumaktan aciz insanlarız ki yazıların tam da giriş bölümüne bu cümle yazılıyor. Biliniyor ki çoğu kişi sadece ilk bölümü okuyup 'Aman kim okuyacak bu kadar yazıyı' diyecek, ya da yarısına gelince sonunu merak etmeyip okumayı bırakanların olacağı.
Neden? Çünkü okuma tembelliği var. 'İşte aradığım tam da buydu.' ya da 'hayatımı şu yazıdaki şu cümle değiştirdi.' diyeceğimiz bilgileri kaçırıyoruz kim bilir.
Bir resim ,fotoğraf, tv programı ya da karikatür gördüğümüzde en ince ayrıntısına kadar inceliyor ve incelemekle de kalmıyor, o görüntüyü adeta beynimize kopyalıyoruz.
Oysa ki okunan kısa bir yazıdaki konunun ne olduğunu az sonra unutuveriyoruz. Hikâye, roman, anı, masal, fıkra gibi her türden bir yazıyı okuduğumuz zaman kendi hayal dünyamız gelişir, ama aynı konuyu izlediğimizde ya da resimlere baktığımzda, zaten hazır bir şekilde önümüze sunulmuş yani neden zahmet edip o dünyayı beynimizde kuracağız ki öyle değil mi?
Orada bir emek var, orada bir bilgi var, orada sizin faydanız için kurulan cümleler var, orada araştırmalar var.
Hem yazar hem okuyucu için güzellikler var.
