Bismillahirrahmanirrahim
Elektrikler aniden gidince hemen tüm aile fertleri bir odaya toplanır, başlanılır eskilerden bahsedilmeye. “Eskiden elektrik yoktu, akşam oldu mu herkes işte böyle toplanır ve hikâyeler, fıkralar anlatılırdı. Hiç böyle miydi? Sohbet vardı, komşuluk vardı, şimdi aynı evde yaşayanlar bile ayrı yaşar oldu, bırak sohbeti kimse kimsenin yüzünü göremez olmuş.” Diye devam eder gider konuşmalar… Ta ki elektrikler gelene kadar. Işıkların gelmesiyle sanki telefonlar, televizyon, bilgisayar ve odalar kaçacakmış gibi herkes yerinden fırlar. Sanki az önce şu konuşulanları hiç duymamış gibi.
Evet eskiye göre imkanlar çok ama insanlar yalnızlaşmış. Aile nüfusu çok olan aynı evde yaşayanlar bile bir köşeye çekilip kendi iç dünyasında yaşanır oldu.
Eskiden böyle miydi? Sokakta oynayan çocuklar, kapısının önünü süpüren kızlar, komşularıyla semaver yakan anneler… Eski bayramlar, eski Ramazanlar gibi çocukluklar da çok eski kaldı. Eskinin çocukluğu daha çok sosyaldi. Artık çocuklar telefon başında, bilgisayar başında. Eski oyunlar unutulup gitti.
Eskiden böyle anne babalar çocuk odası takımlarını değiştirmezlerdi sürekli. Çünkü çocukların ayrı bir odası yoktu ki. Anne bir odada soba yakar ve kardeşler arasında başlardı kumanda kavgaları. Şimdi ise tek kavga “kalk ben oturacağım bilgisayarın başına.” demeler. Eskiden sular dışarda çeşmelerde içilirdi. Şimdiki gibi hemen marketlere koşulup suya para verilip alınmazdı.
Şimdi cezalar bile değişti; Eskiden tek ayak üzerinde durmak vardı, şimdi ise “Sana bir gün internet yok” demeler…
Eski çocukluklar… Şimdi hepiniz kendi çocukluğunuzu hatırlayıp “Evet eskiden böyle miydi?” diyorsunuzdur.
“İyi ki çocukluğum eskide kalmış.” diyorum.
