Yorgunluğun en ağırını ruhumun kıvrımlarında buldum. Bedenim artık taşımıyor zihnimin ağırlığını. Omuzlarımda biriken görünmez yükler, adımlarımı yavaşlatıyor. Gözlerimi kapattığımda ise sığındığım tek yer oluyor: dağların dorukları.
Bir yanım bulutlara değmek istiyor. Belki ellerimle dokunursam, içimdeki bütün ağırlık hafifler, kalbim yeniden kanatlanır diye düşünüyorum. Çünkü bulut, göğe en yakın özgürlüktür. Ve ben, göğe yakın oldukça kendime biraz daha yaklaşacağımı biliyorum.
Dağın zirvesine doğru çıktıkça, aslında içimin derinliklerine tırmandığımı fark ediyorum. Her adımda geçmişin izlerini, yaşadığım sessizlikleri, içimde sakladığım haykırışları geride bırakıyorum. Rüzgâr yüzüme çarpıyor; sanki bana “hala buradasın” der gibi. Zirveye ulaştığımda, bulutların serinliği ellerime doluyor. İşte o an, hayatın bana unutturduğu hakikati hatırlıyorum: ulaşılmaz sandıklarım, aslında içimde hep varmış.
Sonra kendimi dağın yemyeşil eteklerinde buluyorum. Çimenlerin kokusu, toprağın sıcacık kalbiyle konuşturuyor beni. Çıplak ayak koşuyorum, çocukluğumun özgür adımlarını yeniden hatırlıyorum. Her koşuda bedenim hafifliyor, zihnim açılıyor. Birden duruyorum ve bütün gücümle haykırıyorum. O haykırış, yıllardır içimde susturulmuş sesin kendisi. “Ben buradayım!” diyor. “Yorgun olsam da incinsem de yine ayağa kalkarım!”
O an anlıyorum: Dağ yalnızca taş ve toprak değil, aynı zamanda benim içimdeki ben. Zirvesiyle göğe uzanan yanım, etekleriyle hayata kök salan yanım. Bir yanı gökyüzünün hürriyeti, bir yanı toprağın sabrı. Dağ, bana kendimi anlatıyor.
Bazen gözlerimizi kapatmak, kaçış değildir; aksine en gerçek yolculuktur. Ben kendimi bulutların ötesinde değil, içimde taşıdığım dağlarda buluyorum. Her yorulduğumda, her tükenişimde o dağ bana yeniden nefes oluyor.
Artık biliyorum: Ne kadar yorulsam da içimde hep bir dağ var. Doruklarıyla hayallerime uzanan, etekleriyle bana yeniden hayat veren bir dağ. Ve ben, o dağın hem zirvesi hem eteği hem fırtınası hem de huzuruyum.
