Bu konuyu yazmadan geçememeğim. Neden umut verici ayetler paylaşmıyorsun? denildi.
Peki, neden gerçeklerden bu kadar korkuyoruz, neden kaçmaya çalışıyoruz, neden psikolojimiz bozuldu diyoruz?
Bu yaşananlar bizim gerçeğimiz. Bu gerçek değişebilir mi? Zamanı geri ya da ileri alıp hiçbir şey olmamış gibi davranabilir miyiz? Aklımızdan çıkarabilir miyiz? Hadi diyelim ki 1 ya da 2 saat aklımıza gelmedi ve başka bir şey ile meşgul olup unutmaya çalıştık dahası mümkün mü? Hayır. Bu cevabı hepimiz de çok iyi biliyoruz. O yüzden kaçmaya çalışmak değil çözüm. Çözüm; araştırmak, öğrenmek “Neden böyle oldu?” sorusunun cevabını bulmak, ona göre kendimize gelmek. Elbette ki Allah esirgeyen ve bağışlayandır, tövbeleri çokça kabul edendir. Bu içinde bulunduğumuz durum imtihandır.
'İnsan, kendisinin başıboş bırakılacağını mı sanır? (Kıyamet/36)
Peki, virüsün canlı olduğunu bildiğimiz halde elle tutabiliyor muyuz, gözle görebiliyor muyuz? Hayır. Şu anki durum bize Allah'ın ayetini hatırlatmıyor mu?
'Ey iman edenler! Allah’ın size şu lütfunu hatırlayın: Üzerinize düşman ordusu gelmişti de onların üzerine şiddetli bir fırtına ve göremediğiniz bir ordu göndermiştik. Allah bütün yaptıklarınızı görmekte idi.
Yukarınızdan ve sizden aşağıda bulunan bölgeden üzerinize gelmişlerdi; korkudan gözler kaymış, yürekler ağızlara gelmişti; bu esnada Allah hakkında olmadık zanlara kapılmakta idiniz.
İşte o zaman müminler büyük bir imtihan geçirdiler ve adamakıllı sarsıldılar.'
Ahzab /9-10-11)
Allah size yardım ederse artık sizi yenecek hiçbir kimse yoktur; eğer sizi yardımsız bırakırsa O’ndan sonra size kim yardım edebilir? Müminler yalnız Allah’a güvensinler.
(Ali Imran/160)
İşte bizlere umut verici ayet.'Müminler yalnız Allah'a güvensinler.'
