Olayı anlatan o zaman bir gazeteci olan ve aslında Abdülhamit Han’a düşman olan biri.
Adı Nizamettin Tepedenlioğlu. (Burada kimseyi övmüyor yada yermiyoruz. Sadece bir itirafı dile getiriyoruz) “Bir akşam üstü başyaver Celâl Bey beni telefonla aradı, Dolmabahçe Sarayı'na davet edildim ve saraya gidince hemen hiç bekletilmeden, üst kata çıkarıldım. Bir kapı, açıldı, kendimi büyük adamın karşısında buldum.
Saygılarimı bildirince mutad bir iki nezaket cümlesi ile beni taltif etti. Sonra: “Yazını okuyorum, dedi. Hürriyetin ilân edildiği zaman küçük bir çocuk olman lâzım. Fakat tebrik ederim, o günleri iyi canlandırıyorsun. Yalnız Abdülhamid’i hiç sevmediğin belli. ” Biraz durdu. Elindeki bir renkli kalemi, önünde açık duran kalin ciltli bir fransızca kitaba dikine vurarak düşünür gibi oldu.
Ben susuyordum. Bu hal bir iki dakika devam etti. Sonra birdenbire şu sözler çıktı ağzından: “ Sevme Abdülhamid’i. Gene de sevme! Fakat sakın hatırasına hakaret edeyim deme. Senin neslin biraz daha temkinli kararlar vermeye alışmalı. Bak çocuk! Şahsî kanaatimi kısaca söyliyeyim: Tecrübe göstermiştir ki topraklar üstünde yaşayan insanların çoğunun ahvali meşkûk ve hudutları yalnız düşmanlarla çevrili bir büyük devlette Abdülhamid’in idare tarzı azamî müsamahadır. Hele bu idare On dokuzuncu yüzyılın son yıllarında tatbik edilmiş olursa…”¹ Kaynak Nizamettin Nazif Tepedelenlioğlu
SİZDEN İSTEĞİMİZ
Bu gönderiyi beğenerek, sosyal medyada paylaşarak veya whasapp'tan telefon rehberinizdeki kişilere göndererek daha fazla kişiye ulaşmasını sağlayabilir, daha fazla insanın bu konu hakkında bilinçlenmesine destek verebilirsiniz..