ANNELLİK BÖYLE BİR ŞEYDİ(Canım anneme ve diğer elleri öpülesi tüm annelere)Bir çığlıkla dünyaya geldim. Anneme aile efradıma bir muştu gibiydim. Gelişimle onlara bir mutluluk ve bayram yaşattım belki de. Hemen oracıkta ak kundaklara sarılıp elden ele dolaştırıldım, öpüldüm, paylaşılamadım kardeşlerim tarafından belki de. Annem-Babam için bir umut, bir parlak gelecektim belki de...Her çocuk gibi büyüdüm bende düşe kalka. Büyüdüm ve evlenecek çağa ulaştım...Bende anne olacaktım artık; nasıl bir şeydi annelik, çocuk sahibi olmak, kanından canından bir bireyin olması bilemiyordum…Bu duygulardan tümüyle bihaberdim. En önemlisi annemi bugüne kadar anlayamayan ben, sonrasında çok daha iyi anlayacaktım...Bugün annemin benim için ne kadar güzel bir ayna olduğunu şimdi daha iyi görüp idrak edebilecektim…Bizler için sarf ettikleri onlarca çabayı, didinmeyi, her şeyin en elzemini ve güzelini kendilerinden feragat ederek, bize yetmeye çalıştıklarını, kırıp incitmemek adına gözlerinden nasıl sakındırdıklarını, anne olunca daha iyi idrak edebilecektim...Bende anne olacaktım; Sen dünyaya gelmeden yavrum, sana olan sevginin, şefkat ve merhametin kalbime nasıl oluk oluk nakşedildiğini gördüm. Sen küçücüktün ama sevgin dünyayı kaplıyordu…Anne olacaktım; Sırf seni görebilme, bağrıma basabilme, sen benim yavrumsun, benim dünyamsın diyebilme, kendimden vazgeçecektim…Ya "ben" ya da "sen" demedim asla. İçimdeki ve dilimdeki tek duam "sen" gel de ne olursa olsundu...Sahi bir anne çocuğu için hayatından tümüyle vazgeçebiliyor muydu? Ben o ana kadar bunu idrak edememiştim.Öğrendim ki; Canım annem! Sen benim için ne çok şey göze almışsın! Ve sen yavrum; Dün annem benim için, bugün de ben senin için kendimden vazgeçtim…Sen geldin, karanlık dünyam aydınlığa dönüştü.. Bugün de sen bana muştu gibisin. O küçücük bedenin, o masum bakışların, o muhtaç duruşun yüreğimi burkmaktaydı.Bir anlık ihmalim, seni göremeyişim, ilgisizliğim, senin üzülmene ve mağduriyetine sebebiyet verecekti…Sen küçücük bedeninle bana muhtaçken, bense yetersizliğimi her şeye gücü yetene arz edip "Beni" seni daha iyi koruyup gözetmek ve yetiştirmek adına güç ve ilim talep etmekteydim…Ben de anneydim artık canım annem!İnan ki zamanın geriye döndürülmesi gibi bir olağan üstü seçenek olsaydı, sana yapmak isteyip de yapamadığım evlatlık görevimin en iyisini yapan olurdum. Hayır dualarını almak için daha çok uğraşırdım…Canım annem! İşte senin konumundayım. Biliyorum ki her insan ektiğini biçer bu hayatta. Yine biliyorum ki benim çocuklarım da bu süreçten geçecek ve ben de tabi ki. Senin kadar sabırlı ve metanetli olur muyum bilemiyorum. Ancak sevindiğim ve avunduğum tek noktam senin hala hayatta olman, telafi fırsatımın kapanmamış olmasıdır...Canım annem! Şimdi senin konumundayım. Senin kıyamadığın, incitemediğin, gözlerinden sakındığın evladın senin kıymetini yeterince bilemezken, şimdilerde incitilmesine, kırılmasına rağmen kıymet bilmezlere kıymet veriyor.. Kendisine bir teşekkür dahi fazla görülmekte...Canım annem! İşte senin konumundayım.. Anladım ki sana olan görevimi yapamamış, hakkını ödeyememişim.. Bu da beni öylesine incitmiş ve öylesine sarsmış ki, içimde koca bir ukde yumağı halini almış. Öyle ki diğer birçok ukdeleri bastırmaya yetti. Onları çok da anlatmaya değer buldurtmuyor bana artık!İçimde büyüttüğüm tek ukdem canım annem! Bende anneyim ve işte senin konumundayım. Hangi yaşta olursam olayım, anne de olmuş olsam, senin gözünde o hep büyümeyen minik yavrun olarak kalıp, o sıcacık anne kucağınla beni sarıp sarmalamaya devam et ne olursun !...Canım annemin ve yüreklerini evlatları için ortaya koymuş tüm diğer annelerin "Anneler günü" kutlu olması dileklerimle...
